De 25 albums van 2014

Wat is er weer veel uitgekomen en wat heb ik weer veel nog niet geluisterd dit jaar. Als er nou volgend jaar eens een keer geen nieuwe platen worden uitgebracht, dan kan ik een beetje inhalen.

Want zoals aan mijn maandelijkse top 100 valt af te lezen, ben ik minstens zoveel met muziek als eerdere jaren bezig als met nummers uit het lopende jaar. Piano Magic, Linea Aspera, John Grant,Airborne Toxic Event, Tracy Chapman, Fleetwood Mac: zomaar een greep uit het grote aantal artiesten dat dit jaar geen nieuw materiaal uitbracht maar desondanks een deel van mijn muzikale aandacht opeiste.

Veel muziek kwam binnen via de kanalen van 3voor12, Pinguin Radio, Free40 en Kicking the Habit. Veelal bleef het bij een enkel nummer dat erg leuk was: Magnus, Eno & Hyde, The Sunshine Underground, Kovacs, Milky Chance, Eagulls: veel plezier beleefd aan de singles, maar geen idee (meer) hoe de bijbehorende albums zouden moeten klinken.

Genoeg grote namen die een album in 2014 uitbrachten, maar desondanks in onderstaande lijst ontbreken: The Horrors, Interpol, Coldplay, Foo Fighters, Green Day; om er maar een paar te noemen. De platen werden wel beluisterd maar gaven nergens aanleiding tot het indrukken van de replay-knop. Ook Tori Amos, Angus & Julia Stone en Sinéad O'Connor haalden het niet maar hun overigens niet onaardige platen, en zelfs hoog aangeschreven Nederlandse artiesten Herman van Veen, Stef Bos en Daniel Lohues haalden verrassend de lijst niet.

Goed, wat staat er wel dan in? Ik neem u graag mee op een reisje door afgelopen jaar...

In januari bracht het Leuvense kwartet The Customs met The Market hun derde langspeler uit. Vergeleken met topper Harlequins of Love uit 2011 een regelrechte tegenvaller, maar She's My Mechanic en Dear Ann (een nummer dat sterk aan dEUS doet denken) worden nog regelmatig gedraaid. Verder dan een 23e plek in de eindlijst komen de Belgen echter niet. St. Vincent en Temples, die in februari met een plaat uitkomen, doen het met de 10e en de 11e plaats een stuk beter. Reverend and the Makers kunnen niet enorm overtuigen met hun plaat Thirty Two, maar bereiken toch een positie die acht plaatsen hoger is dan deze albumtitel.

Maart is de topmaand uit het afgelopen muziekjaar. Ten eerste is daar het nieuwe album van Blaudzun, met een sterk aan Arcade Fire gelieerde sound. Het optreden eind november, waar de meeste tracks van dit album worden gespeeld, is van een verbluffende kwaliteit. The War On Drugs levert met Lost In The Dream een plaat af die dán al bestempeld wordt als de beste langspeler van 2014. Kaiser Chiefs brengt na twee teleurstellende albums met Education, Education, Education & War een plaat uit die er weer prima mee door kan. Vervolgens is daar het heerlijk dromerige Real Estate, dat met Atlas een fijn sfeervol album neerzet. Sfeer maken, daar kan Metronomy ook wat van: de toetertjes op Love Letters zijn onweerstaanbaar en brengen het tot een derde positie in de eindlijst. Daarboven echter nog Future Islands met Singles, wat ondanks de naam géén compilatiealbum is, en het album waarvoor écht een sprintje naar de platenboer werd ondernomen: Hylas, de plaat van Friese Berlijner (of Berlijnse Fries) Thomas Azier.

En dan is maart ook nog eens de maand van het sterke hitalbum van Pharrell en van pianokunstenaar Hauschka, die in november in de Oosterpoort zou laten zien dat pingpongballen ook voor andere doeleinden dan tafeltennissen gebruikt kunnen worden.

Vervolgens wordt het april, en komt Paolo Nutini met Caustic Love. Het is ergens wat jammer dat de aandacht vooral uitgaat naar het fenomenale Iron Sky, want hiermee raakt de rest van zijn meer dan uitstekende album enigszins ondergesneeuwd. Todd Terje doet ook een duit in het zakje in de vierde maand van het jaar, met zijn fijne disco-album It's Album Time. Inspector Norse is werkelijk een lust voor het liefhebbende oor.

In juni verschijnt dan het lang verwachte album van Kasabian, met een paar kneiters en enkele "gewoon" goede nummers. De plaat wordt achtste in het overzicht; iets lager staan ook Lana del Rey en George Ezra met hun albums uit deze maand. Via Radio 1 kom ik in aanraking met het nieuwe album van Zijlstra; sommige nummers hebben tekstueel gezien wel een erg hoog Blof-gehalte; maar het merendeel is van grote schoonheid, vooral het titelnummer Geen Krimp.

Na de zomer is het muzikale aanbod een stuk lager, totdat eind september SKBTRKT zich meldt met het zeer gevarieerde Wonder where we land. Een keur aan gastartiesten is te horen op het album, dat de top-10 binnenstormt. Ook in oktober nog een prima electronica-album: de titelloze nieuwe plaat van Kiasmos blijkt goed voor een 15e plaats.

Verrukt om de release, maar verdrietig dat de titel wel eens bewaarheid kan worden: The Inevitable End van Royksopp wordt in november uitgebracht, nadat het duo ons in de maanden daarvoor al uitstekend had vermaakt met de samenwerking met Robyn. De Staat levert met Vinticious Versions een puike prestatie af, en ten slotte is daar nog het mierzoete maar toch erg fijne Classics van She & Him, waarmee we ongestoord de kerstperiode in kunnen duiken.

In onderstaande top-25 is Typhoon, die zijn plaat medio 2014 uitbracht, maar pas afgelopen week werd beluisterd, ook vertegenwoordigd. Benjamin Clementine, voor mij de ontdekking van 2014, ontbreekt helaas vanwege het uitsluitend uitbrengen van EP's (begin 2015 wordt zijn debuutalbum verwacht).

1.            Thomas Azier – Hylas (maart)

2.            Future Islands – Singles (maart)

3.            Metronomy – Love Letters (maart)

4.            The War On Drugs – Lost in the dream (maart)

5.            Blaudzun – Promises of no man’s land (maart)

6.            Royksopp – The Inevitable End (november)

7.            Paolo Nutini – Iron Sky (april)

8.            Kasabian – 48:13 (juni)

9.            SBTRKT – Wonder where we land (september)

10.          St. Vincent – St. Vincent (februari)

11.          Temples – Sun Structures (februari)

12.          Lana del Rey – Ultraviolence (juni)

13.          George Ezra – Wanted on voyage (juni)

14.          Typhoon – Lobi da Basi (juli)

15.          Kiasmos – Kiasmos (oktober)

16.          Todd Terje – It’s Album Time (april)

17.          Kaiser Chiefs – Education, Education, Education & War (maart)

18.          De Staat – Vinticious Versions (november)

19.          Pharrell – Girl (maart)

20.          She & Him – Classics (december)

21.          Zijlstra – Geen Krimp (juni)

22.          Hauschka – Abandoned City (maart)

23.          Customs – The Market (januari)

24.          Reverend and the Makers – Thirty Two (februari)

25.          Real Estate – Atlas (maart)

Typhoon (10-12-2014)

We zijn er! Pardon? Tsja, ga maar na: de nummer-1-positie in de albumlijst over 2014 in de Volkskrant, lovende recensies op 3voor12, vrijwel alleen positieve reacties op MusicMeter: dat album van Typhoon móet wel goed zijn. En de naam van de eerste track is gelijk aan de eerste drie woorden van deze blog: we zijn er. Geen idee waar dat mag zijn, want na het eerste nummer heb ik nog niets gehoord. Duidelijk een nummer dat als intro van het album mag worden gezien.

Ik moet mezelf nog onder een vallende hemel en over een surfstrand bewegen voordat ik echt "in de flow" zit, want: dat is toch zoals het zou moeten met hiphop? Ik had beter moeten weten: dit is veel méér dan een hiphopalbum; wát een frisse mix aan muziekstijlen wordt er teweeg gebracht. Alleen jammer dat ik daardoor nogal moeite heb om de teksten van Typhoon - die soms zo op Extince lijkt dat ik gewoon denk dat 't 'm is - te verstaan. En ik wilde er juist zo graag achter komen of hetgeen de onvolprezen Gijsbert Kamer en Robert van Gijssel als voorbeelden van mooie zinsneden hadden opgediend, écht exemplarisch waren voor de rest van het tekstuele gedeelte.

Gelukkig bood de website met de veelzeggende titel (daar is-tie weer) spraak-water.com uitkomst: alle songteksten van het album met connotaties van de schrijver zelf. En op het moment dat ik bij zowel de plaat als bij de songtekstensite bij het nummer Zandloper aangekomen ben - en er voor het eerst tracks langsgekomen zijn (Glenn 1984, IJswater) die écht op instemmend gemompel mijnerzijds kunnen rekenen - ben ik er wel achter dat we hier met een eersteklas tekstschrijver te maken hebben, die aanmerkelijk verder komt dan het tien keer roepen van zijn eigen naam.
Het wordt dan ook op een bijna "on-hiphopse" manier gebracht; het is niet de rap die we kennen van Opgezwolle (voer voor je woof!) dan wel de Fakkelbrigade - op een dergelijke wijze zouden de hier en daar rake teksten ook niet goed tot hun recht komen. De tracks waarbij de rap nog intact is gebleken blijken dan aanvankelijk het lekkerste ritme te hebben - totdat er op zo'n driekwart van de plaat nógmaals een blik blazers wordt opengetrokken en ook het qua tekst toch wat tegenvallende slotnummer Liefste nog tot een ruime voldoende brengt.

Pure vreugd is wat 'k verschaf - Typhoon zingt het zelf op het sterkste nummer van zijn nieuwe plaat. Da's misschien wat hoog gegrepen. Aan de andere kant, welk hiphopalbum wil je nu alleen al vanwege de muziek nog een keer opzetten?

Rouw

Woensdag 23 juli: Dag van Nationale Rouw. Mark Rutte was, mede op aandringen van de christelijke partijen, vrij snel na zijn uitspraak "dat zit niet in onze traditie" overgegaan op het instellen van deze dag. Dat het niet in onze traditie zit, blijkt overigens wel uit het feit dat de vorige dag van nationale rouw (bij nader inzien toch maar niet met hoofdletters) ruim vijftig jaar geleden was: 8 december 1962; de dag van de begrafenis van koningin der Nederlanden Wilhelmina. Je vraagt je af of het verscheiden van Juliana, Bernhard en Claus er dan minder inhakte.

Goed, een kleine 52 jaar later acht de regering het nodig om een dergelijke dag af te kondigen; vandaag (alhoewel niet alleen vandaag) rijden veertig rouwauto's naar Eindhoven met de uit Charkov ingevlogen lichamen.
Gezien de omvang van de verschrikkelijke gebeurtenissen van afgelopen donderdag is het geen bijzonder vreemde keuze. Nederland is (gelukkig) zelden getroffen door een tragedie van vergelijkbare aard. En - het moge inmiddels het meest verkrachte woord uit de samenleving zijn, op dagen als deze hoor je het voortdurend - respect tonen voor de slachtoffers en de nabestaanden heeft prioriteit. Waren we nog maar enkele weken geleden "collectief" (ook al zo'n vreselijk woord) verontwaardigd en verdrietig na de uitschakeling van "ons" Oranje door Messi en consorten, nu kunnen we opnieuw gezamenlijk rouwen, al is het verdriet uiteraard van heel andere orde.

Onze minister-president heeft echter geen gebruiksaanwijzing afgeleverd bij zijn afkondiging, terwijl deze best welkom was. Op diverse websites kom je een hele rits tegen van genomen maatregelen (vlaggen die halfstok worden gehangen, versoberingen, locaties en gelegenheden waar een minuut stilte in acht wordt genomen, programmawijzigingen op de publieke omroep) maar het is vergeefs zoeken naar een lijstje met "do's en don'ts" Want hoe hoor je je eigenlijk te gedragen op een een dag van nationale rouw? Wat laat je, en wat gaat wel gewoon door? Ik heb nu vakantie en geen verplichtingen, dus ik pas me makkelijk aan, maar ik zou toch niet zomaar weten wat ik vandaag niet ongestraft zou kunnen doen.
Ook vandaag zijn er verjaardagen, geboortes en andere feestelijke aangelegenheden. Voor degenen die vandaag voor het eerst het levenslicht zien, hoop ik dat 23 juli geen "vaste" dag van rouw zal worden. Voor de nabestaanden is het dat tóch wel, en de jarigen zullen zich tot in lengte van dagen iets minder jarig voelen op de grote dag.

Vanmiddag, 15.45. Een op meerdere fronten spannende etappe in de Tour de France - met Mollema in de kopgroep - die onderbroken wordt voor de ceremonie op Schiphol. Een alleszins begrijpelijk besluit; maar het maakte dat ik naar de afstandsbediening ging zoeken en verder ging luisteren naar het commentaar van de Belgen op Sporza. Het collectieve rouwmoment ging aan mij voorbij.
Want dames en heren, ik ben niet in rouw. Ik vind het vreselijk wat er is gebeurd, maar dat neemt geen automatisch rouwgevoel met zich mee. Toch wordt mij nu een "dag van nationale rouw" opgelegd. Ik ben op zo'n moment blij dat ik geen bekende (politieke) Nederlander met een Twitteraccount ben, zodat ik me niet hoef te verliezen in openbare kreten van medeleven.
Na de Tour toch even blijven hangen bij de NOS, met livebeelden vanaf Schiphol. "Uit respect" werden er geen beelden getoond van de nabestaanden. Prima; je hebt het als achterblijver al moeilijk genoeg, dus het valt te prijzen dat de tranen niet rechtstreeks de Nederlandse huiskamer binnenkomen. Het gevolg was echter dat we nu het grootste deel van de tijd de hoogwaardigheidsbekleders voor de camera hadden, alsof het weer eens om hún en hun goeie gedrag draaide. Dat was overigens nog nét iets beter dan te kijken naar de militaire parade; met in je achterhoofd het vreselijke idee dat militairen de dood van je geliefde op hun geweten hebben, is dat als nabestaande wel het laatste wat je voorgeschoteld wilt krijgen op een ceremonie.

Dit land, waar de individualisering hoogtij viert en men vaak tot op het bod verdeeld is, moet ineens collectief gaan rouwen? Met het gevaar dat ik dezelfde individualisering weer fijn doorvoer, geef ik hierbij aan dat ik dat zelf wel kan bepalen. Zitten de nabestaanden dan soms te wachten op míjn verdriet? Ze zullen het niet eens begrijpen, want ik ken niemand van de nabestaanden, noch van de slachtoffers.

Je zult wel anders piepen als je eigen kind in het vliegtuig had gezeten; een dergelijk verwijt zou mij makkelijk ter ore kunnen komen na alles wat ik hiervoor heb gezegd. Ik praat niet uit ervaring en ik hoop dat ook nooit te hoeven doen, maar stél nu eens dat ook ik een dierbaar iemand zou hebben verloren aan de vliegramp. Dan zou mijn reactie hetzelfde zijn, maar dan van de andere kant. Rouw zou dan zéker aanwezig zijn en die zou ik willen delen met familie, vrienden, collega's - níet met de rest van Nederland.

Een knuffel krijgen van Maxima, wat één der nabestaanden ten deel viel? In andere omstandigheden zou ik er geen been in zien, maar laat mij met rust met mijn verdriet. Zo ook voor de nabestaanden van de crash van donderdag: ze hebben er in de verste verte niet voor gekozen in de spotlights te staan, maak die dan niet ook nog eens nóg feller.

Beroep

Sommige mensen vinden dat ik een mooi beroep heb. Ik ben het daar soms best wel mee eens, maar soms ook niet.

Soms denk ik wel eens dat ik het verkeerde beroep heb. Probeer ik fijn elke dag te proberen prépubers iets bij te brengen wat hun mogelijkerwijs nog van pas kan komen in deze moeilijke wereld, blijken ze toch elke keer weer meer aandacht te hebben voor hun vrienden, hun smartphone, hun twitteraccount en hun eigen mening. Het leven is je voornaamste leermeester.

Misschien had ik wel een ander beroep moeten kiezen. Schrijver, bijvoorbeeld. Lekker de dag door lummelen en dan tegen vieren, wanneer de werkdag voor het gros zo'n beetje tegen het einde loopt, aanstalten maken om te beginnen. Of gewoon de héle dag niks doen en pas bij het intreden van de duisternis het licht zien en als een gek aan het typen slaan. Of, wat natuurlijk ook kan, de brave kantoortijden aanhouden en om acht uur aan je schrijftafel gaan zitten en om vijf uur ermee kappen, roman af of niet.

Statement

Afgelopen zaterdag heb ik sinds jaren het Eurovisie Songfestival weer eens gekeken. Voor het grootste deel dan; in het Engelse gastgezin waar ik op dat moment logeerde moest door de kinderen eerst de herhaling van Britain's Got Talent gekeken worden; een programma dat ik in Nederland nog nooit heb gezien; laat staan in Engeland (ik heb uiteraard nog wél even opgeschept over het feit dat "got talent" één van de meest succesvolle Nederlandse exportproducten is). Talent heb ik daar meer gezien dan tijdens het Songfestival, dat moet gezegd worden. Mijn gastvrouw liet zo'n beetje elk nummer gepaard gaan met het commentaar "this is horrible" (terwijl ze normaalgesproken allesbehalve kort van stof is), terwijl de rest van de familie zich vergaapte aan allerhande lichaamsdelen op het scherm (met afmetingen van dien aard dat het stroboscooplicht waar de BBC vooraf voor waarschuwde de Britse huiskamer vulde).

Tegen de tijd dat Nederland acte de présence gaf, wilde men van mij weten of Ilse deLange en Waylon al eerder hadden opgetreden; ik vertelde dat Nederland voor het tweede jaar op rij door de wol geverfde artiesten richting Zweden/Denemarken hadden gestuurd; echter niet met een op het eerste gehoor pakkend liedje. Het liedje werd dan ook matig gewaardeerd, ondanks dat het veel beter was dan alle [i]crap[/i] die ons eerder op de avond voorgeschoteld was.  
Groot was de verbazing dat Nederland uiteindelijk een zilveren plak binnensleepte. De winst van de Oostenrijkse baard (m/v) werd niet met afgunst, maar wel met grote verbazing bezien. Het liedje was matig, dus het moest wel door aan het voorkomen van Conchita liggen.

"Statement" bleek een dag later trending topic op het onvolprezen schreeuwpaleis dat Twitter heet; het lijkt me dat dat in voorafgaande jaren niet zeer anders was. Het héle Eurovisiesongfestival draait toch om statements? Je wil toch wat met een miljoenenpubliek, en wanneer muzikaliteit niet je sterkste kant is (wat voor het gros van de deelnemers gold), moet je iets anders verzinnen om kans te maken op de overwinning of in ieder geval het risico om voortijdig in de vergetelheid te raken tot een minimum te beperken. Hoe platvloers het ook mag zijn; Polen is wel een land waarvan we het optreden nog herinneren; het nummer was ik al vergeten toen het nog niet afgelopen was.

Organisaties in diverse landen die belangen van transgenders behartigen (waaronder ons eigen COC) spraken hun tevredenheid uit over de winst van Wurst, omdat zij niet gehinderd werd door de opvallende verschijning en gezichtsbeharing. Integendeel, het leverde haar voordeel op. En dat is een pijnlijke constatering: misschien (het blijft speculeren) heeft Wurst gewonnen vanwege haar - daar is-ie weer -  statement. Als je op je muzikale kwaliteiten beoordeeld wil worden, zul je het anders moeten aanpakken.

Overdenkingen van een Jack Russell

Woef! Hallo, ik ben Guust, en met deze prachtige onomatopee wil ik aangeven dat ik even Tims blog heb overgenomen.

Ik logeer nu al drie dagen in zijn huis. Dit huis heeft wel een lift, maar daar gaan we nooit in. Tim moet alle deuren zelf open- en dichtdoen; er zijn hier niet van die handige knoppen waar ik toch niet bij kan en wat ik ook niet ga proberen. Gelukkig heeft de keuken geen deur dus kan ik vaak ongestoord naar restjes zoeken. Die schoonmaakster moet toch wat beter haar best doen. Oh, heb je zelf gestofzuigd? Nou, dat lijkt dus ook nergens op.
(...)
Hallo, ik verschuif mijn mandje. Dat betekent dat ik aandacht wil. Doe nou eens niet net alsof je niet merkt dat ik mijn slaapplek door de halve kamer manoeuvreer.
(...)
Ongelooflijk wat mensen allemaal tegen honden zeggen. Ik weet nu al meer over jou dan mijn baasje ooit te weten zal komen.
(...)
Hoezo moet ik stoppen met achter de bal aanhollen? Ik ben jonger dan jij; dat gezeur over hondenjaren en mensenjaren begint me echt de keel uit te hangen. Ja hoor, leg maar weer op een plek waar ik niet kan komen.
(...)
Fijn dat jij ook eindelijk doorhebt dat het een goed idee is om de deur uit te gaan. Hoezo, ik wil niet naar links? Ik heb daar echt geen diepere gedachte achter zitten. Nee, natuurlijk heeft dat niets te maken met die kat die bij nummer 138 voor de deur zit. Hallo, die kat wordt drie keer zo groot als ze haar rug opzet.
(...)
Natuurlijk zag ik het stokje wel. Ik wilde alleen even de paardebloem die er twee centimeter vandaan stond even aan een nader onderzoek onderwerpen.
(...)
Wat zeg je nou? Oh, het is een omschrijving van een cryptogram. Wat denk je, dat ik nu de oplossing ga blaffen?
(...)
Je trekt de koelkast open en vraagt aan mij: "Wat zullen we eens gaan eten?" Apart dat je in meervoud praat. En waarom vraag je dat aan mij? Ten eerste heb jij boodschappen gedaan zaterdagochtend (en was je dus bijna een heel uur weg, en daar ben ik stiekem nog steeds een beetje boos over, maar ik blaf nooit als jij weg bent, behalve als je er net aan komt), ten tweede mag ik toch niet mee-eten en ten derde begrijp ik toch niet wat je bedoelt.
(...)
Ik ben helemaal niet aan het bedelen; ik vind het gewoon leuk om te kijken hoe jij eet. En mijn zicht is niet meer zo goed, dus ik kom wat dichterbij, gezellig hè?
(...)
Ik wil wel vaker bij jou logeren.

Nieuwe blog

Het moest er toch eens van komen; na alle problemen bij weblog dan wel web-log een nieuwe locatie zoeken voor het plaatsen van mijn gedachtespinsels. Wel, hierbij.

En dat ik het zolang heb uitgesteld, heeft geenszins een diepere betekenis, maar is gewoon te wijten aan luiheid.