Sommige mensen vinden dat ik een mooi beroep heb. Ik ben het daar soms best wel mee eens, maar soms ook niet.
Soms denk ik wel eens dat ik het verkeerde beroep heb. Probeer ik fijn elke dag te proberen prépubers iets bij te brengen wat hun mogelijkerwijs nog van pas kan komen in deze moeilijke wereld, blijken ze toch elke keer weer meer aandacht te hebben voor hun vrienden, hun smartphone, hun twitteraccount en hun eigen mening. Het leven is je voornaamste leermeester.
Misschien had ik wel een ander beroep moeten kiezen. Schrijver, bijvoorbeeld. Lekker de dag door lummelen en dan tegen vieren, wanneer de werkdag voor het gros zo'n beetje tegen het einde loopt, aanstalten maken om te beginnen. Of gewoon de héle dag niks doen en pas bij het intreden van de duisternis het licht zien en als een gek aan het typen slaan. Of, wat natuurlijk ook kan, de brave kantoortijden aanhouden en om acht uur aan je schrijftafel gaan zitten en om vijf uur ermee kappen, roman af of niet.
