De 25 albums van 2014

Wat is er weer veel uitgekomen en wat heb ik weer veel nog niet geluisterd dit jaar. Als er nou volgend jaar eens een keer geen nieuwe platen worden uitgebracht, dan kan ik een beetje inhalen.

Want zoals aan mijn maandelijkse top 100 valt af te lezen, ben ik minstens zoveel met muziek als eerdere jaren bezig als met nummers uit het lopende jaar. Piano Magic, Linea Aspera, John Grant,Airborne Toxic Event, Tracy Chapman, Fleetwood Mac: zomaar een greep uit het grote aantal artiesten dat dit jaar geen nieuw materiaal uitbracht maar desondanks een deel van mijn muzikale aandacht opeiste.

Veel muziek kwam binnen via de kanalen van 3voor12, Pinguin Radio, Free40 en Kicking the Habit. Veelal bleef het bij een enkel nummer dat erg leuk was: Magnus, Eno & Hyde, The Sunshine Underground, Kovacs, Milky Chance, Eagulls: veel plezier beleefd aan de singles, maar geen idee (meer) hoe de bijbehorende albums zouden moeten klinken.

Genoeg grote namen die een album in 2014 uitbrachten, maar desondanks in onderstaande lijst ontbreken: The Horrors, Interpol, Coldplay, Foo Fighters, Green Day; om er maar een paar te noemen. De platen werden wel beluisterd maar gaven nergens aanleiding tot het indrukken van de replay-knop. Ook Tori Amos, Angus & Julia Stone en Sinéad O'Connor haalden het niet maar hun overigens niet onaardige platen, en zelfs hoog aangeschreven Nederlandse artiesten Herman van Veen, Stef Bos en Daniel Lohues haalden verrassend de lijst niet.

Goed, wat staat er wel dan in? Ik neem u graag mee op een reisje door afgelopen jaar...

In januari bracht het Leuvense kwartet The Customs met The Market hun derde langspeler uit. Vergeleken met topper Harlequins of Love uit 2011 een regelrechte tegenvaller, maar She's My Mechanic en Dear Ann (een nummer dat sterk aan dEUS doet denken) worden nog regelmatig gedraaid. Verder dan een 23e plek in de eindlijst komen de Belgen echter niet. St. Vincent en Temples, die in februari met een plaat uitkomen, doen het met de 10e en de 11e plaats een stuk beter. Reverend and the Makers kunnen niet enorm overtuigen met hun plaat Thirty Two, maar bereiken toch een positie die acht plaatsen hoger is dan deze albumtitel.

Maart is de topmaand uit het afgelopen muziekjaar. Ten eerste is daar het nieuwe album van Blaudzun, met een sterk aan Arcade Fire gelieerde sound. Het optreden eind november, waar de meeste tracks van dit album worden gespeeld, is van een verbluffende kwaliteit. The War On Drugs levert met Lost In The Dream een plaat af die dán al bestempeld wordt als de beste langspeler van 2014. Kaiser Chiefs brengt na twee teleurstellende albums met Education, Education, Education & War een plaat uit die er weer prima mee door kan. Vervolgens is daar het heerlijk dromerige Real Estate, dat met Atlas een fijn sfeervol album neerzet. Sfeer maken, daar kan Metronomy ook wat van: de toetertjes op Love Letters zijn onweerstaanbaar en brengen het tot een derde positie in de eindlijst. Daarboven echter nog Future Islands met Singles, wat ondanks de naam géén compilatiealbum is, en het album waarvoor écht een sprintje naar de platenboer werd ondernomen: Hylas, de plaat van Friese Berlijner (of Berlijnse Fries) Thomas Azier.

En dan is maart ook nog eens de maand van het sterke hitalbum van Pharrell en van pianokunstenaar Hauschka, die in november in de Oosterpoort zou laten zien dat pingpongballen ook voor andere doeleinden dan tafeltennissen gebruikt kunnen worden.

Vervolgens wordt het april, en komt Paolo Nutini met Caustic Love. Het is ergens wat jammer dat de aandacht vooral uitgaat naar het fenomenale Iron Sky, want hiermee raakt de rest van zijn meer dan uitstekende album enigszins ondergesneeuwd. Todd Terje doet ook een duit in het zakje in de vierde maand van het jaar, met zijn fijne disco-album It's Album Time. Inspector Norse is werkelijk een lust voor het liefhebbende oor.

In juni verschijnt dan het lang verwachte album van Kasabian, met een paar kneiters en enkele "gewoon" goede nummers. De plaat wordt achtste in het overzicht; iets lager staan ook Lana del Rey en George Ezra met hun albums uit deze maand. Via Radio 1 kom ik in aanraking met het nieuwe album van Zijlstra; sommige nummers hebben tekstueel gezien wel een erg hoog Blof-gehalte; maar het merendeel is van grote schoonheid, vooral het titelnummer Geen Krimp.

Na de zomer is het muzikale aanbod een stuk lager, totdat eind september SKBTRKT zich meldt met het zeer gevarieerde Wonder where we land. Een keur aan gastartiesten is te horen op het album, dat de top-10 binnenstormt. Ook in oktober nog een prima electronica-album: de titelloze nieuwe plaat van Kiasmos blijkt goed voor een 15e plaats.

Verrukt om de release, maar verdrietig dat de titel wel eens bewaarheid kan worden: The Inevitable End van Royksopp wordt in november uitgebracht, nadat het duo ons in de maanden daarvoor al uitstekend had vermaakt met de samenwerking met Robyn. De Staat levert met Vinticious Versions een puike prestatie af, en ten slotte is daar nog het mierzoete maar toch erg fijne Classics van She & Him, waarmee we ongestoord de kerstperiode in kunnen duiken.

In onderstaande top-25 is Typhoon, die zijn plaat medio 2014 uitbracht, maar pas afgelopen week werd beluisterd, ook vertegenwoordigd. Benjamin Clementine, voor mij de ontdekking van 2014, ontbreekt helaas vanwege het uitsluitend uitbrengen van EP's (begin 2015 wordt zijn debuutalbum verwacht).

1.            Thomas Azier – Hylas (maart)

2.            Future Islands – Singles (maart)

3.            Metronomy – Love Letters (maart)

4.            The War On Drugs – Lost in the dream (maart)

5.            Blaudzun – Promises of no man’s land (maart)

6.            Royksopp – The Inevitable End (november)

7.            Paolo Nutini – Iron Sky (april)

8.            Kasabian – 48:13 (juni)

9.            SBTRKT – Wonder where we land (september)

10.          St. Vincent – St. Vincent (februari)

11.          Temples – Sun Structures (februari)

12.          Lana del Rey – Ultraviolence (juni)

13.          George Ezra – Wanted on voyage (juni)

14.          Typhoon – Lobi da Basi (juli)

15.          Kiasmos – Kiasmos (oktober)

16.          Todd Terje – It’s Album Time (april)

17.          Kaiser Chiefs – Education, Education, Education & War (maart)

18.          De Staat – Vinticious Versions (november)

19.          Pharrell – Girl (maart)

20.          She & Him – Classics (december)

21.          Zijlstra – Geen Krimp (juni)

22.          Hauschka – Abandoned City (maart)

23.          Customs – The Market (januari)

24.          Reverend and the Makers – Thirty Two (februari)

25.          Real Estate – Atlas (maart)

Typhoon (10-12-2014)

We zijn er! Pardon? Tsja, ga maar na: de nummer-1-positie in de albumlijst over 2014 in de Volkskrant, lovende recensies op 3voor12, vrijwel alleen positieve reacties op MusicMeter: dat album van Typhoon móet wel goed zijn. En de naam van de eerste track is gelijk aan de eerste drie woorden van deze blog: we zijn er. Geen idee waar dat mag zijn, want na het eerste nummer heb ik nog niets gehoord. Duidelijk een nummer dat als intro van het album mag worden gezien.

Ik moet mezelf nog onder een vallende hemel en over een surfstrand bewegen voordat ik echt "in de flow" zit, want: dat is toch zoals het zou moeten met hiphop? Ik had beter moeten weten: dit is veel méér dan een hiphopalbum; wát een frisse mix aan muziekstijlen wordt er teweeg gebracht. Alleen jammer dat ik daardoor nogal moeite heb om de teksten van Typhoon - die soms zo op Extince lijkt dat ik gewoon denk dat 't 'm is - te verstaan. En ik wilde er juist zo graag achter komen of hetgeen de onvolprezen Gijsbert Kamer en Robert van Gijssel als voorbeelden van mooie zinsneden hadden opgediend, écht exemplarisch waren voor de rest van het tekstuele gedeelte.

Gelukkig bood de website met de veelzeggende titel (daar is-tie weer) spraak-water.com uitkomst: alle songteksten van het album met connotaties van de schrijver zelf. En op het moment dat ik bij zowel de plaat als bij de songtekstensite bij het nummer Zandloper aangekomen ben - en er voor het eerst tracks langsgekomen zijn (Glenn 1984, IJswater) die écht op instemmend gemompel mijnerzijds kunnen rekenen - ben ik er wel achter dat we hier met een eersteklas tekstschrijver te maken hebben, die aanmerkelijk verder komt dan het tien keer roepen van zijn eigen naam.
Het wordt dan ook op een bijna "on-hiphopse" manier gebracht; het is niet de rap die we kennen van Opgezwolle (voer voor je woof!) dan wel de Fakkelbrigade - op een dergelijke wijze zouden de hier en daar rake teksten ook niet goed tot hun recht komen. De tracks waarbij de rap nog intact is gebleken blijken dan aanvankelijk het lekkerste ritme te hebben - totdat er op zo'n driekwart van de plaat nógmaals een blik blazers wordt opengetrokken en ook het qua tekst toch wat tegenvallende slotnummer Liefste nog tot een ruime voldoende brengt.

Pure vreugd is wat 'k verschaf - Typhoon zingt het zelf op het sterkste nummer van zijn nieuwe plaat. Da's misschien wat hoog gegrepen. Aan de andere kant, welk hiphopalbum wil je nu alleen al vanwege de muziek nog een keer opzetten?