Je moet bepaalde principes overboord gooien - het binnengaan van een tent gesponsord door een niet nader te noemen biermagnaat - maar dan heb je ook wat: Editors, live in de HMH afgelopen vrijdag, verzorgde een maand na het verschijnen van In Dream voor een geweldig optreden.
Die middag hoopte ik rond 14.00 thuis te zijn; dit werd 15.30 - precies het tijdstip waarop de auto zou voorrijden om naar Amsterdam af te reizen. Een kleine file op de ringweg maakte dat een snelle douche nog net tot de mogelijkheden behoorde, en zo kon fris gewassen de tocht naar onze hoofdstad aanvaard worden, uiteraard met In Dream in de speler - een naar onze bescheiden mening behoorlijk zwaarmoedige plaat, zowel qua muziek als qua hoes, overigens.
Het was redelijk druk op de weg, maar niet in die mate dat grote vertraging werd opgelopen; en de restaurants in de directe nabijheid van de HMH kennen de tijdsdruk van de gasten, zodat binnen een ommezien een goed gekruide runderbiefstuk met friet en sla onze tafel bereikte, die prima smaakte, maar mijn persoonlijke inwendige mens net niet voldoende kon bekoren, zodat alvorens de ingang van de concertzaal werd betreden, nog even een snel bezoek aan de FEBO werd ondernomen.
Bij de kaartjescontrole stonden mannen en een enkele vrouw gekleed in kleuren die zouden vermoeden dat zij de FC een warm hart zouden moeten toedragen - in de nabijheid van de Amsterdam Arena moest hier natuurlijk even een opmerking over gemaakt worden, wat ons nu niet direct in dank werd afgenomen, maar toch ook weer niet leidde tot inbeslagname van de kaartjes of ontzegging van de toegang. En zo stonden we niet al te veel later met een biertje bij het voorprogramma: Mew zorgde voor een aardige maar nogal vage opwarmer.
De openingstrack van de nieuwste plaat leek me het meest voor de hand liggende nummer om de avond te beginnen, en zo was er weinig verbazing toen de eerste tonen van No Harm de concerthal vulden. Editors doen hiermee in feite hetzelfde als met In This Light And On This Evening uit 2009: met de eerste track meteen de toon zetten en een sfeer creëren.
Bereik je echter een sfeer wanneer je begint met een duister, melancholisch nummer? Wel wanneer je een zeer uitgekiende volgorde aanhoudt. Zo wordt No Harm, waar het enorme muzikale bereik van zanger Tom Smith meteen uitermate goed naar voren komt, gevolgd door een nummer dat zich kenmerkt door een stampend begin: Sugar, om daarna over te gaan in het volgende nummer van In Dream: Life is a fear. Het nummer dat van alle nieuwe tracks toch het meest klinkt als de "oude" Editors is weliswaar weer een nummer met een allerminst optimistische boodschap, maar komt live zó geweldig uit de verf dat je op dat moment al weet dat het wel een geweldige avond móet worden.
En de verwachtingen komen uit - zéker wat betreft het werkelijk ijzersterke eerste uur: vol overgave spelen, een weloverwogen setkeuze en weinig gepraat tussen de nummers door, waardoor de vaart erin blijft. Life is a Fear wordt gevolgd door "oudje" Blood en het hartstochtelijk meegezongen And End Has A Start: de band kiest in het eerste gedeelte voor nummers die er (vanwege het vuurwerk soms letterlijk) inknallen.
Met Forgiveness zijn we weer terug bij de meest recente plaat - het is een nummer dat weinig indruk maakt als het uit je stereo komt, op het saaie af. Met Smith achter de piano en meerstemmige zang is er van die saaiheid live niets meer over.
En door gaat het weer: All Sparks blijkt weer nagenoeg perfect in het rijtje te passen, en zonder zich uit te laten over de gevaren van bewerkt vlees zet Smith daarna Eat Raw Meat = Blood Drool in - de andere bandleden zorgen dat de handjes heen en weer gaan, terwijl Smith niet voor het eerst bijna volledig op lijkt te gaan in de zang. Een "thank you very much" kan er nog net vanaf, maar daarna wordt weer een publieksfavoriet met piano-intro (hij zat er toch al achter) ingezet: The Racing Rats. Het zeker niet perfecte maar live toch wel ernstig goed meezingbare Formaldehyde is de volgende; en met Salvation krijgen we toch wel bij uitstek de plaat voor de kiezen waarvan je je het meest afvraagt hoe de bombast live zou klinken - ik kan je vertellen, we werden niet teleurgesteld. Editors heeft duidelijk het beste niet voor het laatst bewaard.
Tijd voor wéér zo'n lekker blokje: Bones krijgt de voetjes uiteraard van de vloer en bij hitje A Ton Of Love lukt het maar net niet om meer "desire" dan de zanger op te brengen. Smith geeft vervolgens zijn mannen een pauzemoment en speelt dan werkelijk een weergaloze akoestische versie van Smokers Outside The Hospital Doors - soms is het niet erg om één van je favorieten in een heel andere versie te horen.
En dan, tóch, wordt het minder - niet de muziek, wel de beleving bij het publiek. Men blijkt toch vooral de gitarende Editors een warm hart toe te dragen - van de electro is men toch minder gediend; zo blijkt uit een vergeleken met het eerste uur toch vrij lauwe reactie op het intro van Bricks and Mortar. All the kings valt dan nog mee, maar ook op een relatief rustig nummer als Nothing zit niet iedereen te wachten, verwend als men is door de eerste helft. Munich (als afsluiting) en vrij onvermijdelijke Papillon (in de toegift) maken uiteraard veel goed, maar met Ocean of Night (mooi gezongen, maar weinig spanning) en Marching Orders (bij Ton Of Love konden we het nog hebben, maar nu werd het te veel U2'ig) in de encore is voor de eerste keer die avond een niet geheel naar tevredenheid stemmende keuze gemaakt. Hoe dan ook: een topavond - én bovendien binnen twee uur weer terug in Groningen.
