Brangelina (23-09-2016)

Brangelina: is die naam nu bedacht om de aangevraagde scheiding van de vrouwelijke helft van het beroemde acteerkoppel aan te geven, of bestond die gewoon al? "Brangelina" klinkt als de boze heks uit de Efteling. Alternatieven zijn er echter niet: Anbrad of Pitjo klinkt al net zo hulpeloos.

Het meest opvallende bericht in de niet aflatende stroom achterklap omtrent de breuk, inclusief de treurnis van de dalai lama, vond ik wel dat Madame Tussauds in Amsterdam, in navolging van de Londense vestiging, de wassenbeelden van de twee verder uit elkaar heeft gezet. Robbert Pattinson staat er nu tussen om te zorgen dat het geen vechtscheiding wordt.

Wat een goede aansluiting bij de werkelijkheid en hoe goed gaat dat museum mee met de actualiteit, zou je denken. Maar misschien vinden de wassenbeeldenversies van Angelit elkaar nog wél leuk. Ik zie Angelina denken: hij zeurt nooit, en Brad op zijn beurt: ze ziet er altijd goed uit, zelfs om zes uur 's ochtends.
En trouwens: de afgelopen jaren, toen er in sneltreinvaart een al dan niet geadopteerd kind de familie kwam verrijken: waarom is er toen niet steeds een Angelina met een iets minder strakke buik op de galerij gezet? Of is dit een nieuwe trend in het museum? Dat Gerard Joling morgen onder een auto komt en de curatoren zijn beeld meteen in een kist leggen (dit is, uiteraard, een compleet willekeurig gekozen voorbeeld).

Overigens zijn het die 6 (zes!) kinderen waar volgens Angelina de grootste reden voor haar scheidingsaanvraag ligt: verschil in inzicht over de opvoeding. Samengevat komt het erop neer dat Angelina de kinderen niet wil opvoeden en Brad wel. Tsja, dat wringt natuurlijk. Berichten over vermeende kindermishandeling en overwerkte nanny's hebben inmiddels ook de roddelbladen bereikt.

En dat terwijl het toch zo duidelijk als wat is dat die zes kinderen gewoon geen goed idee is als je allebei zo druk bent. Pingelina hebben namelijk net zoveel huizen als kinderen en daar moeten ze dus ook steeds heen. Volgens Angelina "een verrijking van hun cultuur", volgens werkelijk verstandige mensen een ernstig gebrek aan mogelijkheden tot hechting, het gevoel ergens thuis te zijn, vrienden te maken en je echt veilig te voelen. Zelf drie kinderen baren, er nog drie laten importeren en vervolgens óók nog denken dat je die kinderen er een plezier mee doet, is je reinste vorm van zelfoverschatting.

Kikker (20-09-2016)

Ik wist zeker dat hij daar zat. Maar ik zag 'm niet - dat draagt niet bij aan je zekerheid. Eens stampen. Meer geluid. Nog eens stampen: totale stilte. Na een eeuwigheid (lees: 1 minuut en 34 seconden) verschuif ik mijn voet; drie onooglijke kikkers kiezen het ruime sop. Veel te laat.

Kikkers als magneten op mijn whiteboard, kikkers als decoratie in mijn debuutlokaal: de koudbloedige vriend is altijd dichtbij. Maar vroeger was-ie dat nog veel meer, toen twee goede vrienden een enorm schoolbord mijn studentenkamer binnen torsten, ter ere van mijn verjaardag.

Want de kikker had al jaren daarvoor de intrede gedaan in mijn leven, als meest gewaardeerde dier, als meest meegaande diersoort, als meest op goedkope ansichtkaarten voorkomende glibberaar.

Kikker en Pad van Lobel zijn in dit verband de hoogst aangeschreven op schrift gestelde amfibieën: twee vrienden die, alle dierwetten ten spijt, gekleed en al de strijd aangaan met de sores der natuur. Ik weet niet of ikzelf of Pad het bangst was toen Kikker het verhaal vertelde over de grote griezelpad. Wat een geweldige eenvoud trouwens, om je hoofdpersonen gewoon de naam te geven van de betreffende diersoort, zonder je hoofd te breken over een passende naam.

De allerbeste kikker is echter degene die optrad in het rijke oeuvre van Herman Finkers. Met zijn puntdicht wil ik mijn comeback in blogland graag afsluiten.

Hoort! Een kikker piept.
Schoon hij niet piepen kan.