"Er zat drie jaar tussen onze vorige plaat en ons nieuwe album, maar we zijn blij dat we weer terug zijn". Aan het woord is Harry McVeigh, zanger van The White Lies, dat de avond voor de verkiezingen optreedt in de Oosterpoort. De band mag vanavond proberen mijn lauwe reactie op Friends teniet te doen.
De avond begint rond 19.45, wanneer we verbaasd zijn een nagenoeg lege zaal aan te treffen. De stoelen in de Grote Zaal van het Groningse poppodium zijn wel bijna allemaal bezet, maar zitten doen we wel als we weer naar de Schouwburg gaan. Eerst maar eens een drankje halen en wanneer de eerste klanken van voorprogramma Anteros (toen ik hier wat over wilde opzoeken, kwam ik op de website van een Utrechtse homovereniging uit, die de naam (ook) ontleend had aan de Griekse god van de wederliefde, maar dat geheel terzijde) luid en duidelijk de bar bereiken, besluiten we maar eens te gaan kijken hoe zij het er vanaf brengen en worden we bijkans verblind door het glitterpakje van de energieke zangeres. De zowel in vocaal opzicht als in podiumgedrag sterke gelijkenissen met Gwen Stefani vertonende Laura Hayden komt hier en daar wat aanstellerig over, maar als opwarmmuziek voldoet het wel en Breakfast blijkt zowaar een catchy muziekje om te onthouden. De andere bandleden doen in energie niet veel voor hun zangeres onder en nadat zij na een dik halfuur spelen van het podium is gehuppeld, produceren zijn gedrieën nog even een fijne lawaaimuur.
Tegen negenen (de zaal is intussen een stuk voller, maar van een uitverkocht concert kan geen sprake zijn - wellicht dat mensen het verkiezingsdebat uiteindelijk toch niet wilden laten schieten) lopen vier heren het podium op - de band is driekoppig maar breidt haar ledenbestand bij een concert normaliter uit naar vijf personen; Rob Lee hadden ze deze keer blijkbaar thuisgelaten. Natuurlijk hoop ik vooral op ouder materiaal, maar ik ben geenszins verbaasd wanneer er begonnen wordt met de openingstrack van het nieuwe album. Vervelend is het echter niet; Take It Out On Me is een sfeermaker met een fijn ritme. En voorts blijkt de band wel veel "liefdesliedjes" in haar oeuvre te hebben - er komen die avond vier tracks voorbij met "love" in de titel, waar There Goes Our Love Again de eerste is.
We worden daarna ronduit verwend met de titeltrack van To Lose My Life. Luid schreeuwend "let's grow old together and die at the same time" waan ik me bijna op een congres van HeliHenk. Om me heen kijkend is het jonge publiek dat vooraan staat juist weer enthousiaster bij het nummer daarna: Hold Back Your Love, waarmee de band "bewijst" van een rock- in een popband te zijn veranderd.
Drie jaar tussen Big TV (2013) en Friends (2016) - dat is waar McVeigh op doelde, en die tijd was (helaas) lang genoeg om een nieuw geluid te vinden, waar Friends het resultaat van is - minder pakkende riffs, meer synths, meer radiovriendelijk. Natuurlijk, in Getting Even (de vijfde song van de avond) komen de synths ook niet onderdanig om de hoek kijken, maar is het nummer zowel op plaat als live veel "rijker", en als na Price of Love (veel te vroeg) Farewell to the Fairground wordt ingezet, waarbij opnieuw de relatief koele reactie van de jonkies vooraan opvalt - met het nieuwe album is overduidelijk een nieuw publiek aangeboord - weet je als liefhebber van het oudere werk dat het beste níet voor het laatst wordt bewaard. Met twee tracks van het laatste album raak ik echt de aandacht kwijt en hoewel To Lose My Life net zoveel airplay krijgt als Friends is het middenstuk flets. A Place To Hide doet mij weer opveren, maar daarna is mijn scepsis definitief vastgesteld, wanneer het zwakke Swing als favoriet van de band wordt gepresenteerd. Het wordt slechts deels goedgemaakt door Death, omdat het refrein op een tempo wordt gespeeld dat helemaal niet bij de plaat past.
De driedelige toegift bevat naast hitje Big TV en liveprimeur Don't Fall gelukkig ook een plaat van het beste album van de heren, dat er helaas bekaaid vanaf kwam vanavond: Bigger Than Us is het slotakkoord van de band. Een paar heel fijne laatste minuten dus, maar de conclusie dat The White Lies zich echt heeft ontdaan van haar donkere geluid, komt een stuk minder prettig binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten